در هوای بلند کوه‌های ابیانه، جایی که رنگ خاک با آوای تاریخ آمیخته است، دکتر یحیی حدادی ابیانه در سال ۱۳۲۳ دیده به جهان گشود. در خانه‌ای که با عطر قرآن و زمزمه‌ی مثنوی سرشار بود، پرورش یافت؛ خانه‌ای که شب‌ها در آن شاهنامه‌خوانی و تفسیر نظامی به آیینی خانوادگی بدل شده بود.

او آخرین فرزند خانواده‌ای اهل دین و ادب بود، جایی که مهر پدر و مادر، در کنار کلمات، نخستین آموزگار روح او شدند. شعر را نه با کتاب، که با صدا و نگاه آموخت؛ از آن شب‌نشینی‌ها که پدر، با صدایی گیرا، بیت‌به‌بیت از عشق، عقل و افسانه می‌خواند.

سال‌های کودکی‌اش در پیوند با طبیعت، مذهب و موسیقی واژه‌ها گذشت، و در همان حال، مسیر دانش را نیز با پشتکار طی کرد. از پیاده‌روی‌های روزانه برای رسیدن به کلاس‌های ابتدایی و دبیرستان در روستاهای اطراف، تا قبولی با رتبه‌ی برتر در دانشکده پزشکی مشهد، راهی پر زحمت اما سرشار از عزم و درخشش را پیمود.

در کنار سال‌ها طبابت و خدمت در عرصه درمان، شعله‌ی شعر هیچ‌گاه در دلش خاموش نشد. امروز، مجموعه شعر «صهبای شفق»، نه‌فقط حاصل سال‌ها سرودن، که عصاره‌ی زیستنی‌ست شاعرانه، آگاهانه و روشن.