در دل کوه‌های سرفراز کاشان، در روستای افسانه‌ای ابیانه، سال ۱۳۲۳ خورشیدی، کودکی چشم به جهان گشود که بعدها واژه‌ها را خانه‌ی خویش ساخت.
یحیی حدادی ابیانه، آخرین فرزند خانواده‌ای اهل ایمان و ادب، در دامن پدری فاضل و مادری مهرآفرین پرورش یافت.خانه‌شان، سرشار از نغمه‌های مثنوی، طنین شاهنامه، و زمزمه‌ی آیات الهی بود. شب‌نشینی‌هایشان مجلس عاشقان شعر و کتاب بود و دل کوچک یحیی، آرام‌آرام با واژه‌ها اُنس گرفت.
در همان سال‌های کودکی، شعله‌ی شعر درونش روشن شد. نه سال بیشتر نداشت که نخستین بیت از دلش جوشید. دفتری تازه در زندگی شاعر آغاز شده بود.
شوق دانستن، پای او را از کوچه‌های سنگفرش ابیانه به کلاس‌های سرد اما پُرامید برد. حتی آن‌گاه که سیل آمد و تحصیلش را یک‌سال متوقف کرد، باز ایستادگی کرد.
صبح‌ها پای پیاده، از برز به کلاس می‌رفت و غروب بازمی‌گشت. در نهایت، پدر که ابتدا موافق مهاجرت نبود، با میانجی‌گری مادر، دل به رضایت داد و یحیی عازم کاشان شد.